Κυριακή 29 Ιουνίου 2008
Πως βλέπω τον φιλελευθερισμό
Κατα τη γνώμη μου ο φιλελευθερισμός είναι αντίδραση στην δημοκρατία της πλειοψηφίας. Στη λογική που λέει ότι θα ψηφίσουμε και ότι πει η πλειοψηφία θα το ακολουθήσουμε και θα το υπακούσουμε όλοι μας. Η σκέψη αυτή είναι λογική (και η καλύτερη) όταν μιλούμε για "ΤΑ ΚΟΙΝΑ". Δηλαδή ποιός θα εκλεγεί κυβερνήτης, πόσους φόρους θα πληρώσουμε πόσο στρατό ή αστυνομία πρέπει να έχουμε. Το ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ είναι οτι έχει επεκταθεί και στα προσωπικά μας θέματα!! Έτσι φτάσαμε να αποφασίζει η πλειοψηφία με πόσα αμοιβή μου επιτρέπει να εργαστώ, αν επιτρέπεται να χτίσω στο οικόπεδό μου, που θα εμπιστεύομαι τις ασφαλιστικές εισφορές μου, τι θα εκπαίδευση θα πάρει το παιδί μου, αν επιτρέπεται να παντρευτώ με άτομο του ίδιου φύλλου, τί γλώσα θα μιλάω, αν μου επιτρέπει να πάρω ναρκωτικά τί ώρες επιτρέπεται να δουλεύω κλπ κλπ...Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΟΡΙΖΩ ΕΓΩ. ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΟΡΙΖΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΩ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟΝ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
μαλλον για τη δικτατορία της πλειοψηφίας πρόκειται και οχι για τη δημοκρατία της πλειοψηφίας..
Αναφέρεστε στην τυραννία της πλειοψηφίας
Αλλά η ισχυρά κατοχυρωμένη ατομική ελευθερία (και ελευθερία κινήσεων) δεν είναι αναγκαστικά ασύμβατες με την δημοκρατία. Οι δημοκρατίες που δίνουν αξία στις ατομικές ελευθερίες περιορίζουν το πρόβλημα της δικτατορίας της πλειοψηφίας με θεσμούς όπως 1) ένα ισχυρό σύνταγμα που δίνει έμφαση στις ατομικές ελευθερίες αντί για κάποιες προκαθορισμένες έννοιες που δήθεν αποτελούν το «γενικό καλό» (πχ. κρατική παιδεία) η/και 2) μια χάρτα ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη τα οποία ούτε η πλειοψηφία δεν μπορεί να παραβιάσει (εύκολα).
Προσθέτω το (εύκολα) διότι βαβαίως όταν η πλειοψηφία των πολιτών μιας κοινωνίας έχει ισχυρά κολλεκτιβιστικές τάσεις (πχ. Ελλάς), τότε, είτε δεν έχει σύταγμα που να υπερασπίζει την ατομική ελευθερία έναντι της πλεοψηφίας, είτε έχει αλλά αργά η γρήγορα τα ατομικά δικαιώματα μπαίνουν στο περιθώριο και το άτομο επιστρετέυεται στις όποιες επιδιώξεις η πλειοψηφία θεωρεί το «γενικό καλό» (πχ. μία ενιαία μονολιθική κρατική παιδεία ).
Η εμπειρεία όμως τέτοιων δημοκρατιών είναι οτι τελικά ΚΑΙ το γενικό καλό υστερεί διότι, μεταξύ άλλων, η καταναγκαστική συμμετοχή σε κοινά πλάνα καταστέλει την ατομική προτοβουλία και τον πειραματισμό με τις μυριάδες εναλλακτικών προσεγγίσεων που κάθε θέμα συνήθως επιδέχεται. Πχ. «η πλειψηφία (δλδ. οι αντιπρόσωποι της - πολιτικοί) αποφάσισασν οτι η ηλιακή ενέργεια και οι ανεμογεννήτριες είναι η σωστή προσέγγιση στην παραγωγή ενέργειας και άρα όλοι θα τις προωθήσουμε είτε άμεσα βάζοντας φωτοβολταικά στις σκεπές μας είτε έμμεσα με επιδοτήσεις απο τους φόρους που θα πληρώσουμε. Δηλαδή η πλειοψηφία αποφάσισε οτι εναλλακτικές λύσεις δεν θα μπορέσουν να συναγωνιστούν και να εναδειχτούν επι ίσοις όροις».
Σεβαστόν, ωστόσο ποιος θα κρίνει αν βλάπτετε ή όχι κάποιον άλλον? Εσείς, η "πλειοψηφία" ή κάποιος ή κάτι άλλο?
Τίθεται θέμα κριτηρίων, όπως αντιλαμβάνεστε.
Δημοσίευση σχολίου