Οικονομική κρίση: Να ανέβει το επίδομα ανεργίας στο 80% του μισθού για δύο χρόνια.

Θα έχουμε: Αποκατάσταση καταναλωτικής αυτοπεποίθησης και άρα δαπάνης. Η αγορά κινείται. Οι τράπεζες ξαναδανείζουν. Αποκατάσταση του ύψους και του αριθμού των στεγαστικών δανείων αφού μειώεται ο κίνδυνος μη εξυπηρέτησης τους. Ανακάμπτει η οικοδομή.
ΔΕΝ προτείνω μόνιμη αύξηση του επιδόματος ανεργίας, ΟΥΤΕ το θεωρώ σαν κίνητρο για ανάπτυξη.
Αυτό που προτείνω είναι ένα προσωρινό μέτρο για αντιστροφή του κλίματος. Αν το κλίμα αντιστραφεί δεν θα χρειαστεί να πληρωθούν αυτά τα χρήματα, και μόλις αντιστραφεί μπορεί το μέτρο να ανασταλεί. Η οικονομία είναι απο τα σπάνια συστήματα με ΘΕΤΙΚΗ ανατροφοδότηση. Συνήθως στα "ευσταθή" συστήματα μια απόκλιση απο το σημείο λειτουργίας δημιουργεί αντίθετες δυνάμεις (αρνητική ανατροφοδότηση) που το επαναφέρουν στο σημείο λειτουργίας. Στην οικονομία μια απόκλιση δημιουργεί ροπές προς αύξηση της απόκλισης (θετική ανατροφοδότηση). Ακόμα και μια απλώς κακή ψυχολογία μπορεί να προκαλέσει ύφεση. Γιατί; Γιατί ο φόβος των "μελλούμενων" μειώνει την κατανάλωση και την πίστωση. Στην τρέχουσα κρίση πρέπει να μειωθεί ο φόβος αυτός.

Η αριστερά και η γενιά των 700 ευρώ

Στην Ελλάδα η αριστερά έχει πείσει τον λαό οτι λεφτά υπάρχουν. Υπάρχουν άπειρα λεφτά και οι κακές κυβερνήσεις δεν τα δίνουν στον "κοσμάκη" αλλά τα χαρίζουν στην "πλουτοκρατία". Αυτή η σκέψη βολεύει τους πάντες. Πιθανότατα δεν έχει πείσει κανένα αλλά παριστάνουν όλοι οτι το πιστεύουν. Γιατί; Γιατί ακριβώς βολεύει τους πάντες! Το μόνο που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να "αγωνιστεί" τα αρπάξει. Μέσω απεργιών, κλεισίματος δρόμων εκβιαστικών απεργιών κλπ.

Βολεύει τους αγρότες που κλείνουν τους δρόμους και τα αρπάζουν.
Βολεύει τους ΔΥ που τσιμπάνε αυξήσεις με απεργίες.
Βολεύει τους συνταξιούχους που τσιμπάνε αυξήσεις για την ψήφο τους.
Βολεύει κάθε οργανωμένη παρασιτική ομάδα που έχει όπλα εκβιασμού.
Βολεύει τους νέους γιατί τους κάνει να φαίνονται "αγωνιστές" και όχι "φύτουλες"

Και με «ήσυχη τη συνείδηση» αφού δεν τα παίρνουν από τους συμπολίτες τους αλλά από την «πλουτοκρατία»

Και η αριστερά υπερθεματίζει: Να αυτοί που "αγωνίστηκαν" πήρανε τα λεφτά. Εμπρός και σεις, αγωνιστείτε να τα πάρετε. Και αν δεν μπορείτε να αγωνιστείτε γιατί δουλεύετε στον ιδιωτικό τομέα ή είστε ανοργάνωτοι ελεύθεροι επαγγελματίες ψηφίστε εμάς και μεις θα σας τα δώσουμε. Και το ποσοστό της ανεβαίνει.
Και έτσι πάει το πράμα.

Και επειδή βολεύει σχεδόν τους πάντες κανένας δεν κάθεται να μετρήσει τα "άπειρα" λεφτά. Γιατί αν τα μετρήσει μπορεί να καταρριφθεί ο μύθος. Γιατί τότε θα πρέπει λογικά να αναρωτηθούμε από πού προέρχονται τα λεφτά που κάποιοι καταφέρνουν και παίρνουν. Δεν θα μετρήσω τα λεφτά. Θα κάνω μόνο μια διαίρεση: Για τα περίφημα "υπερκέρδη" των τραπεζών. Συνολικά είναι περί τα 4-5 δις. Ας πούμε 5. Μείον 30% φόρος μένουν 3,5 δις. Με 5.000.000 εργαζόμενους και ας πούμε 3.000.000 συνταξιούχους αν μοιραστούν όλα αναλογούν σε 440 ευρώ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ανα εργαζόμενο-συνταξιούχο δηλαδή 32 ευρώ το μήνα. Και βέβαια θα τα πάρουν ΜΙΑ χρονιά μόνο, εκτός αν κάποιος πιστεύει οτι αν το κράτος πάρει μια χρονιά όλα τα κέρδη οι τράπεζες θα "σκιστουν" να τα βγάλουν και την επόμενη. Να πόσα είναι τα λεφτά. Και βέβαια οι κυβερνώντες ξέρουν καλά οτι αν πάρουν όλα τα κέρδη την επόμενη χρονιά δεν θα βρουν ψίχουλο. Γι΄ αυτό αναγκάζονται να παίρνουν μόνο τόσα όσα τους εξασφαλίζουν οτι θα μπορούν να πάρουν και του χρόνου. Και τότε ΠΟΥ βρίσκονται τα λεφτά; Απάντηση: Στα δάνεια: Βολεύουν και πάλι τους πάντες, και κυρίως την κυβέρνηση που μπορεί να αγοράσει ψήφους (και άρα την εξουσία) χωρίς να μαζέψει φόρους. Άλλος θα κληθεί να τα ξεπληρώσει (χα-χα-τα-κορόιδα-οι-επόμενοι). Εμείς προ το παρόν ας τσιμπήσουμε την εξουσία και βλέπουμε...
Και έτσι πάει το πράμα.

Αλλά κάποτε έρχεται ο λογαριασμός για τα δανεικά. Τόκοι και χρεολύσια. Και ποιος θα τον πληρώσει; Τα οργανωμένα συνδικάτα; όχι. οι αγρότες που όποτε θέλουν κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ; όχι. Οι συνταξιούχοι με τα 3.000.000 ψήφους; ούτε αυτοί. Οι αδύναμοι βέβαια θα πληρώνουν το λογαριασμό. Και θα αναγκαστούν να δουλεύουν για 700 ευρώ. Γιατί τα υπόλοιπα λεφτά τους πάνε για ξεχρέωμα των δανείων που πήραν οι "αγωνιστές", ο "κοσμάκης", ο "λαός", οι συνταξιούχοι που δεν δέχτηκαν να πάρουν λιγότερα. Όταν οι σημερινοί νέοι ήταν παιδιά και δεν είχαν φωνή τα οργανωμένα συντεχνιακά συμφέροντα φρόντισαν να τους καταχρεώσουν με τους "αγώνες" τους (υπό την αιγίδα της αριστεράς πάντα). Να τους χρεώσουν τόσο πολύ που να μην μπορούν πια ούτε να επιβιώσουν ούτε να δουν μέλλον. Και τότε έρχεται πάλι η αριστερά να τους αγκαλιάσει. Και να κλάψει στο πλευρό τους για το δίκιο τους. Και να τους ζητήσει και πάλι «νέους αγώνες» για το δίκιο τους ενάντια στην πλουτοκρατία. Και οι νέοι τους πιστεύουν και στρέφονται στην αριστερά. Γιατί είναι εύκολο να πιστέψουν οτι θα τα καταφέρουν και αυτοί όπως τα κατάφεραν όλοι οι προηγούμενοι που "αγωνίστηκαν".
Αλλά αυτοί που έχουν τα λεφτά και δανείζουν το κράτος βλέπουν το αδιέξοδο της πορείας αυτής και καταλαβαίνουν οτι κάποτε το παραμύθι θα τελειώσει. Και μαζεύονται. Και ζητάνε μεγαλύτερο τόκο. Και οι κυβερνώντες τον δίνουνε γιατί δεν αντέχουν την κοινωνική αναταραχή και τη σκέψη να χάσουν την εξουσία. Και ξεσκίζουν κάθε ανοργάνωτο ελεύθερο επαγγελματία και κάθε επιχείρηση. Και οι επιχειρήσεις «μαζεύονται». Απολύουν. Κλείνουν. Μειώνεται η ζήτηση εργαζομένων και κατ΄ επέκταση οι μισθοί. Και η γενιά των 700 ευρώ γίνεται πια η γενιά των 400 ευρώ. Και έρχεται πάλι η αριστερά να τους αγκαλιάσει και να κλάψει στο πλευρό τους για το δίκιο τους.
Και έτσι πάει το πράμα.

Η μόνη προσωρινή ανακούφιση είναι ακόμη μεγαλύτερα δάνεια. Μέχρι που τα τοκοχρεολύσια θα είναι τόσο μεγάλα που τα δανεικά δεν θα φτάνουν. Και τότε το χάος θα είναι τόσο μεγάλο που ούτε οι επαγγελματίες πολιτικοί θα θέλουν να το διαχειριστούν. Και η αριστερά, θα καλεί τον κόσμο στους δρόμους για «αγώνες». Ενάντια σε ποιόν πια; Σε κανένα. Και τότε μόνο δύο δρόμοι θα υπάρχουν: Ένας "πεφωτισμένος" δικτάτορας, λαοπρόβλητος ή στρατοκράτης που θα ξεσκίσει τους πάντες (εκτός βέβαια από τους προσκυνητές του) ή -επιτέλους- λαϊκή "δημοκρατία. Με δυο γενιές που θα ακολουθήσουν εξ΄ αρχής κατεστραμμένες. Γιατί όταν παίρνονταν οι αποφάσεις παίρνονταν γι΄ αυτούς χωρίς αυτούς...

οι τράπεζες και το πακέτο των 28 δισ

Πολύς λόγος γίνεται για τα 28 δισ που "χαρίζει" το κράτος στις τράπεζες. Είναι όμως έτσι? Χαρίζουν όντως οι "κυβερνώντες" χρήματα με τα οποία θα μπορούσαν να αγοράσουν κι άλλους ψήφους ή βρήκαν μια ευκαιρία να αγοράσουν ψήφους ρημάζοντας τις τράπεζες?
Δεν προκαλεί άραγε εντύπωση η απροθυμία των τραπεζών να ενταχθούν στο σχάδιο και ο εκβιασμός των "κυβερνώντων" προς αυτές να ενταχθούν? Για να δούμε: Το σχέδιο αποτελείται απο τρία μέρη:
1. Παροχή εγγυήσεων 15 δισ για δάνεια (προσοχή: ΟΧΙ δάνεια) με το αζημίωτο: Προμήθεια από 0,5 έως 1,5%
2. Έκδοση ειδικών ομολόγων του δημοσίου για τις τράπεζες (πάλι με το αζημίωτο 0,5 -1%) για να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν σαν εγγύηση και δανειστούν φθηνό χρήμα απο την ΕΚΤ.
3. Αγορά προνομιούχων μετοχών των τραπεζών απο το Δημόσιο ΜΕ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ 10%!!!! Είναι η μόνη περίπτωση που το δημόσιο δίνει χρήμα. Αλλά με 10%!!! Αφήστε με και ένα ρε παιδιά να τους δανείσω! Δηλ. δανείζεται το δημόσιο με 4,75% και δανείζει με 10% !!!!
Από παντού 'κονομάει λοιπόν το δημόσιο. Ένεκα που η κρίσις κ.Πρόεδρε....
Πού βρίσκεται ο πιθανός κίνδυνος για τις τράπεζες τώρα?
Δείτε: Οι τράπεζες βλέποντας την ύφεση να έρχεται και προβλέποντας "κανόνια" στην αγορά και στις κατοικίες μαζεύτηκαν: Μείωσαν τις δανειοδοτήσεις και δίνουν πια δάνειο μόνο "στα σίγουρα". Αυτό δεν αρέσει στην κυβέρνηση. Τους αναγκάζει λοιπόν να δανειστούν (ΔΕΝ τους δίνει χρήμα) και να δανείσουν και στους πιθανά στο μέλλον αφερέγγυους (λόγω ύφεσης) πελάτες. Και βέβαια να επωμιστούν οι ίδιες την ζημία που θα προκύψει.
Όταν τα κανόνια της ύφεσης θα βροντάνε οι τράπεζες, εγκλωβισμένες για τα καλά, θα προσπαθούν να μετρήσουν τις ζημιές τους...