Ο θάνατος

Γιατί εγώ θεούλη μου; δεν ειμαι κρίμα; μια χαρά παιδί...απο μια αρρώστια, ένα τρακάρισμα ή απλώς απο γηρατειά...αλλά όλο μου το είναι υπάρχει σε ένα μόνο κύτταρό μου....δεν θα γινόταν ίσως (γλυψ-γλυψ) να ξαναμεγαλώσει και να ξαναγίνω απ΄την αρχή; και μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι, μια που θα ξαναμεγάλωνα μήπως θα ήταν εύκολο να γίνω λίγο πιο ψηλός, πιο έξυπνος, πιο όμορφος λίγο καλύτερος γενικώς; Βέβαια αυτό μάλλον σημαίνει πως δεν θα πρέπει να ξαναμεγαλώσει ένα αποκλειστικά δικό μου κύτταρο αλλά μάλλον να "συμπλεχτεί" με το κύτταρο κάποιου άλλου που έχει κάποια στοιχεία που μου λείπουν...Δεν νομίζω πως με χαλάει αυτό, αφού θα βγώ καλύτερος...Και πώς λοιπόν θα συνδιάσω το κύτταρό μου με το κύτταρο κάποιου άλλου και θα ξαναγεννηθώ και μάλιστα καλύτερος; Με το σέξ είπες; Α, γι΄αυτό λοιπόν είναι τόσο ηδονικό: γιατί νικάω το θάνατο...γι΄αυτό έλκομαι απο το αντίθετο: για να βρώ τα στοιχεία που μου λείπουν...γι΄αυτό μου αρέσει το ωραίο: γαι να ξαναγεννηθώ πιο ωραίος....
Δεν υπάρχει λοιπόν λες θάνατος...μόνο αναγέννηση...το ίδιο κύτταρο "συμπλέκεται" και ξαναπολλαπλασιάζεται κάθε φορά καλύτερο και δυνατότερο...κι αν δεν υπήρχε η διαδικασία του θανάτου δεν θα υπήρχε και η διαδικασία της αναγέννησης...